Empagliflozyna to lek, który znalazł zastosowanie w leczeniu cukrzycy typu 2. Wchodzi on w skład grupy farmakoterapeutycznej: inhibitory kotransportera sodowo-glukozowego 2 (SGLT2), a jego kod ATC to A10BK03. Empagliflozyna jest silnym (IC50 wynosi 1,3 nmol) i selektywnym konkurencyjnym inhibitorem SGLT2. W niniejszym artykule omówimy szczegółowo mechanizm działania i farmakokinetykę empagliflozyny.
Mechanizm działania empagliflozyny
Empagliflozyna jest odwracalnym inhibitorem SGLT2. Ten transporter jest odpowiedzialny za resorpcję glukozy z przesączu kłębuszkowego z powrotem do krwiobiegu. SGLT2 ma dużą ekspresję w nerkach, natomiast jego ekspresja w innych tkankach jest niewielka lub nie występuje.
Empagliflozyna działa poprzez zmniejszanie wchłaniania zwrotnego glukozy w nerkach, co prowadzi do zwiększonego wydalania glukozy z moczem. W rezultacie, u pacjentów z cukrzycą typu 2 i hiperglikemią następuje wydalanie nadmiaru glukozy z moczem. Działanie to jest niezależne od czynności komórek beta i działania insuliny, dlatego wiąże się z małym ryzykiem hipoglikemii.
Początek leczenia empagliflozyną prowadzi do zwiększonego wydalania sodu, co skutkuje diurezą osmotyczną i zmniejszeniem objętości wewnątrznaczyniowej. Empagliflozyna wpływa również na zmniejszenie wchłaniania zwrotnego sodu i zwiększa dostarczanie sodu do kanalika dalszego, co może wpływać na kilka czynności fizjologicznych.
Farmakokinetyka empagliflozyny
Po podaniu doustnym empagliflozyna jest szybko wchłaniana, a maksymalne stężenie w osoczu występuje po około 1,5 godziny. Następnie stężenie w osoczu malało w sposób dwufazowy, z szybką fazą dystrybucji i względnie wolną fazą końcową.
Podawanie 25 mg empagliflozyny po spożyciu wysokotłuszczowego i wysokokalorycznego posiłku spowodowało nieznaczne zmniejszenie ekspozycji; jednakże, wpływ ten nie jest uznawany za znaczący klinicznie. Empagliflozyna może być przyjmowana niezależnie od posiłku.
Szacowana pozorna objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym wynosi 73,8 l. Wiązanie z białkami osocza wynosi około 86%.
Głównym szlakiem metabolizmu empagliflozyny u ludzi jest sprzęganie z kwasem glukuronowym. Po doustnym podaniu, około 96% podanej dawki leku zostało wydalone z kałem (41%) lub moczem (54%).
Podsumowanie
Empagliflozyna to silny i selektywny inhibitor SGLT2, który jest skuteczny w leczeniu cukrzycy typu 2. Działa poprzez zmniejszanie wchłaniania zwrotnego glukozy w nerkach, co prowadzi do zwiększonego wydalania glukozy z moczem. Farmakokinetyka empagliflozyny jest dobrze zrozumiana, z szybkim wchłanianiem po podaniu doustnym i głównym szlakiem metabolizmu poprzez sprzęganie z kwasem glukuronowym.
